Τάφοι των Βασιλέων
Ιστορικό μέρος στην Πάφο, Κύπρος
Οι μνημειακοί υπόγειοι τάφοι είναι σκαλισμένοι από στερεό βράχο και χρονολογούνται στην Ελληνιστική και Ρωμαϊκή Περίοδο.
Μια νεκρόπολη που χρονολογείται από τον 4ο αιώνα π.Χ., με υπόγειους τάφους σκαλισμένους στον βράχο. Οι περίφημοι «Τάφοι των Βασιλέων» αποτελούν τμήμα του Αρχαιολογικού Πάρκου της Κάτω Πάφου, έναν από τους πιο σημαντικούς αρχαιολογικούς χώρους της Κύπρου, ο οποίος έχει συμπεριληφθεί στον κατάλογο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ από το 1980.
Αντί για βασιλείς, στην πραγματικότητα θάφτηκαν εδώ υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι και μέλη της αριστοκρατίας. Ωστόσο, το μέγεθος και το μεγαλείο των τάφων, μερικοί από τους οποίους είναι διακοσμημένοι με δωρικούς κίονες, έδωσαν στην τοποθεσία το μεγαλοπρεπές όνομά της.
Μερικοί από τους τάφους μοιάζουν με τις κατοικίες των ζωντανών, με αίθουσες ενταφιασμών που ανοίγουν σ΄ ένα αίθριο με περιστύλιο. Είναι παρόμοιοι με τάφους που βρέθηκαν στην Αλεξάνδρεια, αποδεικνύοντας τις στενές σχέσεις μεταξύ των δύο πόλεων κατά την Ελληνιστική Περίοδο.
Ιερός Ναός Αγίου Λαζάρου
Η υπέροχη πέτρινη Εκκλησία του Αγίου Λαζάρου βρίσκεται στη δική της πλατεία και στο κέντρο της πόλης της Λάρνακας. Είναι ένα από τα πιο αξιόλογα δείγματα της βυζαντινής αρχιτεκτονικής στην Κύπρο. Η Εκκλησία βρίσκεται πάνω ακριβώς από τον τάφο του Αγίου.
Χτισμένος από τον Βυζαντινό αυτοκράτορα Λέοντα ΣΤ? τον 9ο αιώνα, ο ναός ανακαινίστηκε τον 17ο αιώνα. Παρά το γεγονός ότι οι τρεις τρούλοι και το πρωτότυπο καμπαναριό της εκκλησίας καταστράφηκαν κατά τα πρώτα έτη της Τουρκοκρατίας, το τέμπλο που καλύπτεται από χρυσό έχει διασωθεί μέχρι σήμερα και αποτελεί ένα εξαιρετικό παράδειγμα της μπαρόκ ξυλογλυπτικής.
Ο Άγιος Λάζαρος ήρθε στην Κύπρο μετά την Ανάσταση του Ιησού. Χειροτονήθηκε Επίσκοπος Κιτίου από τους Αποστόλους Βαρνάβα και Παύλο και έζησε στην πόλη για 30 χρόνια. Οι επισκέπτες μπορούν να δουν τον τάφο του κάτω από το Ιερό της εκκλησίας.
Ο Άγιος είναι τόσο σεβαστός, ώστε μια πομπή πραγματοποιείται προς τιμήν του οκτώ ημέρες πριν από το Πάσχα. Κατά τη διάρκεια της πομπής η εικόνα του Αγίου Λαζάρου περιφέρεται στους δρόμους της Λάρνακας.
Δίπλα στην εκκλησία βρίσκεται το Βυζαντινό Μουσείο, το οποίο φιλοξενεί σημαντικές θρησκευτικές εικόνες, αντικείμενα και κειμήλια.
Άγιος Ηρακλείδιος
Ο Άγιος Ηρακλείδιος ήταν γιος ιερέα ειδωλολάτρη. Χειροτονήθηκε Επίσκοπος Ταμασσού από τον Απόστολο Παύλο και Απόστολο Βαρνάβα. Μαρτύρησε σε ηλικία 60 ετών και θάφτηκε στο σπήλαιο όπου είχε ζήσει, και απ΄ όπου κήρυξε το Ευαγγέλιο. Το 400 μ.Χ. κτίστηκε μια εκκλησία στην τοποθεσία του τάφου του.
Το μοναστήρι καταστράφηκε και ξαναχτίστηκε πολλές φορές. Το σημερινό κτήριο χρονολογείται από το 1773, όταν ο Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος ανακαίνισε το ναό και το μοναστήρι. Τα λείψανα του Αγίου φυλάσσονται στο εσωτερικό του ναού. Σήμερα το μοναστήρι λειτουργεί ως γυναικείο μοναστήρι.
Αρχαιολογικός Χώρος του Ιδαλίου
Ο Αρχαιολογικός Χώρος του Ιδαλίου στο χωριό Δάλι είναι μια από τις πιο σημαντικές περιοχές στην Κύπρο, με πολλά από τα πλούσια και σπουδαία ευρήματά του να εκτίθενται σήμερα σε μερικά από τα σημαντικότερα μουσεία του κόσμου.
Η αρχαία πόλη ιδρύθηκε από τους Αχαιούς ήρωες του Τρωϊκού Πολέμου, τον Χαλκάνορα, απόγονο του Τεύκρου και ιδρυτή της Σαλαμίνας. Σύμφωνα με τον μύθο, το Αρχαίο Ιδάλιο είναι ο τόπος όπου ο Άδωνης, εραστής της Αφροδίτης, σκοτώθηκε από τον ζηλιάρη εραστή της Άρη, τον Ολύμπιο Θεό του Πολέμου.
Το βασίλειο άκμασε μέχρι τα μέσα του 5ου αιώνα π.Χ., όταν η πρωτεύουσά του πολιορκήθηκε και κατελήφθη από τους Φοίνικες βασιλείς του Κιτίου. Τα ευρήματα που έχουν έρθει στο φως από τους δύο οικισμούς και τα νεκροταφεία της περιοχής, καταδεικνύουν ότι τα πρώτα ερείπια της ανθρώπινης εγκατάστασης βρέθηκαν στην τοποθεσία Αγρίδι, που χρονολογούνται από τον 7ο και 5ο π.Χ. αιώνα.
Η περιοχή στεγάζει ένα Μουσείο και κέντρο επισκεπτών, τα οποία προβάλλουν τα ευρήματα και συνδέονται επίσης με την Πολιτιστική Διαδρομή Αφροδίτη.
Αρχαιολογικός Χώρος της Χοιροκοιτίας
Ο Αρχαιολογικός Χώρος της Χοιροκοιτίας είναι ένας εξαιρετικά καλά διατηρημένος οικισμός της Νεολιθικής Εποχής, ο οποίος έχει καταχωρηθεί ως Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ από το 1998.
Κατάλοιπα απ΄ όλες τις φάσεις της Νεολιθικής Εποχής είναι εμφανή στον οικισμό και παρουσιάζουν μια εικόνα των συνθηκών διαβίωσης στην περιοχή κατά τους Προϊστορικούς Χρόνους, καθώς και για το πώς διαδόθηκε ο Νεολιθικός Πολιτισμός σ΄ όλη την περιοχή.
Πέντε κατοικίες με το χαρακτηριστικό κυλινδρικό σχήμα έχουν ανακατασκευαστεί κοντά στον οικισμό, χρησιμοποιώντας τις ίδιες μεθόδους κατασκευής και τα ίδια υλικά που χρησιμοποιούνταν στους Νεολιθικούς Χρόνους. Οι κατοικίες είναι εξοπλισμένες με αντίγραφα των οικιακών αντικειμένων που βρέθηκαν στις αρχικές κατοικίες, παρέχοντας έτσι μια ζωντανή αναπαράσταση του πώς ήταν στην πραγματικότητα οι οικίες στο παρελθόν. Η βλάστηση γύρω από τις κατοικίες αποτελείται από αυτοφυή φυτά και δέντρα που αναπτύσσονται στην Κύπρο από τη Νεολιθική Εποχή.
Μεσαιωνικό Κάστρο της Λάρνακας
Το Μεσαιωνικό Κάστρο της Λάρνακας βρίσκεται στο τέλος του παραλιακού δρόμου των Φοινικούδων και αναφέρεται επίσης και ως Φρούριο της Λάρνακας. Πιστεύεται ότι είχε αρχικά χτιστεί κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα και πήρε τη σημερινή του μορφή κατά τη διάρκεια της οθωμανικής κυριαρχίας, αν και υπάρχει κάποια αμφισβήτηση σχετικά με την προέλευσή του.
Ο Χρονογράφος Florius Βουστρώνιος το τοποθετεί στα χρόνια του Λουζινιανού Βασιλιά Ιάκωβου I (1382 – 1398 μ.Χ.), ο οποίος το έχτισε για την προστασία του λιμανιού της πόλης. Την ίδια περίοδο οι Γενουάτες κατέλαβαν την Αμμόχωστο και οι Λουζινιανοί έπρεπε να αναπτύξουν ένα άλλο σημαντικό λιμάνι για τις ανάγκες του βασιλείου τους. Πηγές του 18ου αιώνα επιμένουν ότι το κάστρο χτίστηκε από τους Τούρκους το 1625 μ.Χ., παρά το γεγονός ότι τουρκική φρουρά τοποθετήθηκε εκεί από το 1570 μ.Χ. Άλλες αναφορές από τους ταξιδιώτες επιβεβαιώνουν ότι το κάστρο κτίστηκε πριν από το 1625.
Μετά το τέλος της Οθωμανικής Περιόδου στην Κύπρο, οι Βρετανοί το μετέτρεψαν σε φυλακή και χρησιμοποιήθηκε κατά τα πρώτα χρόνια της κυριαρχίας τους. Το δυτικό τμήμα του ισογείου στα ανατολικά χρησιμοποιήθηκε για την εκτέλεση αιχμαλώτων. Η αγχόνη, που πρέπει να είχε κατασκευαστεί σε ειδικό δωμάτιο, χρησιμοποιείτο μέχρι και το 1948.
Σήμερα, το κάστρο στεγάζει το μικρό Μεσαιωνικό Μουσείο της Λάρνακας σε τρεις αίθουσες και σ΄ αυτό εκτίθενται αντικείμενα από την Παλαιοχριστιανική Περίοδο (4ος – 7ος αιώνας) και την Περίοδο της Τουρκοκρατίας (18ος – 19ος αιώνας).
Υδραγωγείο Καμάρων
Αυτό το όμορφο υδραγωγείο του 18ου αιώνα βρίσκεται στο δρόμο με κατεύθυνση τη Λεμεσό, στην περιοχή Καμάρες, η οποία πήρε το όνομά της από τις χαρακτηριστικές καμάρες του Υδραγωγείου.
Πρόκειται για ένα υπαίθριο μνημείο. Το υδραγωγείο χτίστηκε σε ρωμαϊκό στυλ το 1746 από τον Τούρκο κυβερνήτη της Λάρνακας Μπεκίρ Πασά, ο οποίος το χρηματοδότησε από δικές του πηγές για να μεταφέρει νερό στη Λάρνακα από μια πηγή που βρισκόταν περίπου 10 χιλιόμετρα μακριά. Το υδραγωγείο εγκαταλείφθηκε το 1939 και η λειτουργία του αντικαταστάθηκε από σύγχρονους αγωγούς.
Υπάρχουν περισσότερες από 20 καμάρες, οι οποίες είναι ακόμη άθικτες κι είναι εντυπωσιακές όταν φωτίζονται τη νύχτα. Μια λιθόστρωτη περιοχή με παγκάκια κι ένα μονοπάτι στην περιοχή, επιτρέπει στον επισκέπτη να απολαύσει την τοποθεσία, ενώ το μονοπάτι συνδέεται με την Αλυκή της Λάρνακας.
Τάφοι Μακρονήσου
Ο χώρος βρίσκεται δυτικά της Αγίας Νάπας και απαρτίζεται από 19 λαξευτούς τάφους, ένα μικρό ιερό και ένα αρχαίο λατομείο.
Το ιερό είναι ένας απλός ορθογώνιος περίβολος, κατασκευασμένος από μεγάλους ακανόνιστους λίθους. Οι τάφοι χρησιμοποιούνταν κατά την Ελληνιστική και τη Ρωμαϊκή Περίοδο και παρόλον που υπόκειντο σε σοβαρές λεηλασίες κατά τη διάρκεια των ετών (από το 1872), οι αρχαιολόγοι πιστεύουν ότι οι νεκροί τοποθετήθηκαν σε πήλινες σαρκοφάγους που αρχικά είχαν καλυφθεί με τρία επίπεδα πλακάκια.
Η ορθογώνια είσοδος των τάφων αρχικά έκλεινε με μία ή δύο πλάκες και οι πυρές που βρέθηκαν στην επιφάνεια των δρόμων αποτελούν σαφή απόδειξη τήρησης Ελληνικών ταφικών εθίμων. Οι περισσότεροι από τους θαλάμους είναι σχεδόν πανομοιότυποι, μ΄ ένα ορθογώνιο όρυγμα στη μέση και τρία παγκάκια στο πλάι.
Μοναστήρι Αγίας Νάπας
Το γοητευτικό μεσαιωνικό Μοναστήρι της Αγίας Νάπας βρίσκεται στη μέση του χωριού και χτίστηκε με τη μορφή ενός μεσαιωνικού κάστρου γύρω στο 1500 μ.Χ.
Το Mοναστήρι είναι χτισμένο εν μέρει υπόγεια και είναι λαξευμένο σε βράχο, ενώ περιβάλλεται από ψηλό τοίχο. Είναι αφιερωμένo στην «Παναγία των Δασών», ονομασία που προέρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη για τη δασωμένη κοιλάδα (Νάπα), ως αποτέλεσμα της τοπογραφίας της περιοχής κατά το παρελθόν.
Η Μονή ανακαινίστηκε το 1950 και το 1978 μετατράπηκε σε Οικουμενικό Συνεδριακό Κέντρο, το οποίο εξυπηρετεί εκκλησίες στην Κύπρο και τη Μέση Ανατολή. Μετά την αποκατάσταση της Ιεράς Μητρόπολης Κωνσταντίας-Αμμοχώστου το 2007, η Μονή τέθηκε υπό τη διοίκηση της Μητρόπολης.
Μια νέα εκκλησία – επίσης αφιερωμένη στην Παναγία – χτίστηκε το 1994, νοτιοδυτικά της Μονής.
Η παλιά συκομουριά μπροστά στην νότια πύλη πιστεύεται ότι είναι πάνω από 600 ετών.
Αρχαιολογικός χώρος Ταμασσού
Οι αρχαίοι συγγραφείς αναφέρονται κατά κόρον στη λατρεία της Αφροδίτης στην πόλη της Ταμασσού. Το ιερό της θεάς επιβεβαιώνεται και αρχαιολογικά στο χώρο όπου βρέθηκε ένας βωμός φτιαγμένος από ασβεστόλιθο, όπως επίσης και διάφορα αγγεία για τάματα, λιβανιστήρια και λάμπες που ανασύρθηκαν από τη γη. Βρέθηκαν επίσης αγαλματίδια περιστεριών (το ιερό πουλί της Αφροδίτης) από πηλό και πέτρα. Το ιερό και ο βωμός πιστεύεται ότι χτίστηκαν στην Κύπρο-Αρχαϊκή ΙΙ Περίοδο (600 – 475 π.Χ), καταστράφηκαν τον 5ον αιώνα και ξανά τον 4ο αιώνα π.Χ. και ξαναχτίστηκαν στην Ελληνιστική Εποχή.
Ένας μεγάλος μονολιθικός βωμός βρέθηκε στα δυτικά του Ιερού. Έχει μια κοιλότητα για τάματα στο κέντρο και 18 μικρότερες κοιλότητες παντού, που μοιάζουν με μικρές κούπες για τις προσφορές σε υγρή μορφή. Κάποιες τετράγωνες κοιλότητες μπορεί να έγιναν για να εφαρμόσουν ελαφρά καπάκια. Πιστεύεται ότι ο βωμός ήταν αφιερωμένος στη Μεγάλη Θεά, που κυρίως αναφερόταν σαν η Κυβέλη. Αυτό φαίνεται να επιβεβαιώνεται από ένα έγγραφο που βρέθηκε στην Ταμασσό τον 19ο αιώνα και αναφέρεται στη Μητέρα των Θεών. Τα Ιερά και των δύο θεών καταστράφηκαν στην περσική εξέγερση (499 / 8 π.Χ.). Μια δεύτερη αναδόμηση, στις αρχές της Ελληνιστικής Περιόδου (τέλος του 4ου αιώνα π.Χ.), άλλαξε τελείως τον αρχιτεκτονικό χαρακτήρα τουλάχιστον στο Ιερό της Αφροδίτης.
Μεσαιωνικά ενετικά τείχη στη Λευκωσία
Τα πρώτα τείχη που περιέβαλλαν την Λευκωσία στο 14ο αιώνα φτιάχτηκαν από τους Φράγκους και κάλυπταν μεγαλύτερη έκταση απ΄ ότι τα μεταγενέστερα Ενετικά Τείχη του 16ου αιώνα που περιβάλουν την παλιά πόλη μέχρι και σήμερα. Όταν οι Ενετοί κατέλαβαν την Κύπρο, αποφάσισαν να κατεδαφίσουν τα Φράγκικα Τείχη επειδή ήταν παλιά και δεν μπορούσαν να προστατέψουν αρκετά την πόλη από νέα όπλα όπως το πυροβολικό. Τα Φράγκικα Τείχη ήταν επίσης πολύ μεγάλα για να τα επανδρώσει ο ενετικός στρατός και πολύ κοντά στους λόφους ανατολικά και νοτιοανατολικά της πόλης.
Τα κυκλικά τείχη που έφτιαξαν οι Ενετοί ενισχύθηκαν από έντεκα προμαχώνες σε σχήμα καρδιάς και προστατεύονται από 80 μέτρα πλάτους τάφρο. Χτίστηκαν από τούβλα πυλού, με το κάτω μέρος να έχει αντιτείχισμα από πέτρες. Όταν οι Οθωμανοί κατέλαβαν τη Λευκωσία, επισκεύασαν τα τείχη και κάλυψαν το πάνω μέρος τους με πέτρες. Η τάφρος γύρω από τα τείχη σήμερα έχει διάφορες χρήσεις, σαν γήπεδο αθλητισμού, δημόσιος κήπος, έκθεση γλυπτικής ανοιχτού χώρου, χώροι στάθμευσης κλπ.
Αρχαιολογικός χώρος Κουρίου στην Λεμεσό
Τα αρχαιολογικά ευρήματα του Κουρίου, το οποίο ήταν μια από τις σημαντικότερες πόλεις-βασίλεια του νησιού κατά την αρχαιότητα, είναι από τα πιο εντυπωσιακά του νησιού και η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε στο φως πολλά σημαντικά ευρήματα, τα οποία μπορεί ο επισκέπτης να δει στον χώρο.
Η πόλη-βασίλειο χτίστηκε πάνω στους λόφους της περιοχής, ατενίζοντας και ελέγχοντας μ΄ αυτό τον τρόπο την εύφορη κοιλάδα του ποταμού Κούρη. Σύμφωνα με τα αρχαιολογικά ευρήματα το Κούριο συνδέθηκε με τον ελληνικό μύθο του Άργους της Πελοποννήσου, όπου οι κάτοικοί του πίστευαν ότι ήταν απόγονοι των μεταναστών που έφτασαν στην Κύπρο από το Άργος. Η κάποτε ακμάζουσα πόλη-βασίλειο καταστράφηκε μετά από το μεγάλο σεισμό του 365 μ.Χ.
Το υπέροχο Ελληνορωμαϊκό θέατρο, το οποίο αποτελεί το επίκεντρο του αρχαιολογικού χώρου, χτίστηκε τον 2ο αιώνα π.Χ. και επεκτάθηκε τον 2ο αιώνα μ.Χ. Το θέατρο έχει αποκατασταθεί και τώρα χρησιμοποιείται για μουσικές υπαίθριες θεατρικές παραστάσεις, κυρίως κατά τους θερινούς μήνες, καθιστώντας το έναν από τους πιο δημοφιλείς χώρους για τη φιλοξενία πολιτιστικών εκδηλώσεων υψηλού επιπέδου και κύρους.
Λουτρά της Αφροδίτης
Το φυσικό σπήλαιο των Λουτρών της Αφροδίτης και ο Βοτανικός Κήπος των Λουτρών, βρίσκονται μετά το ψαροχώρι Λατσί προς την άκρη της Χερσονήσου του Ακάμα.
Το σπήλαιο σκιάζεται από μια παλιά συκιά και βρίσκεται μέσα σ΄ ένα καταπράσινο τοπίο. Σύμφωνα με τον μύθο η αρχαία ελληνίδα θεά Αφροδίτη έκανε το μπάνιο της στα νερά του σπηλαίου. Επίσης σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, η Αφροδίτη συνάντησε τον εραστή της Άδωνη στην περιοχή αυτή, όταν αυτός σταμάτησε για να πιει νερό ενώ κυνηγούσε. Ο Άδωνης την ερωτεύτηκε μόλις ήπιε το νερό από το σπήλαιο.
Ψηφιδωτά Πάφου
Τα Ψηφιδωτά της Πάφου θεωρούνται από τα καλύτερα στην ανατολική Μεσόγειο και αποτελούν μέρος του Αρχαιολογικού Πάρκου της Κάτω Πάφου, ο οποίος έχει συμπεριληφθεί στον κατάλογο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ από το 1980. Ανακαλύφθηκαν το 1962, όταν ένας γεωργός κατά το όργωμα του χωραφιού του έφερε στο φως ένα απ΄ αυτά.
Οι οικίες του Διόνυσου, του Θησέα, του Aιώνα και του Ορφέα είναι οι επαύλεις τεσσάρων ρωμαίων ευγενών και χρονολογούνται από τον 2ο έως τον 5ο αι. μ.Χ. Τα περίτεχνα ψηφιδωτά δάπεδά τους απεικονίζουν σκηνές από την ελληνική μυθολογία.
Το 556 τετραγωνικών μέτρων ψηφιδωτό στην Οικία του Διόνυσου είναι διακοσμημένο με μυθολογικά στοιχεία και σκηνές κυνηγιού. Υπάρχει επίσης ένα ελληνιστικό ψηφιδωτό καμωμένο από βότσαλα στην είσοδο, που απεικονίζει τη Σκύλλα, το μυθικό τέρας της θάλασσας.
Η Οικία του Θησέα πήρε την ονομασία της από το παλαιότερο ψηφιδωτό του Θησέα που απεικονίζει τον ομώνυμο αρχαίο Έλληνα ήρωα να κραδαίνει ένα ρόπαλο κατά του Μινώταυρου. Τα νεότερα ψηφιδωτά απεικονίζουν τον Ποσειδώνα και την Αμφιτρίτη, όπως και το πρώτο μπάνιο του Αχιλλέα.
Η Οικία του Ορφέα έχει ψηφιδωτά που απεικονίζουν τον Ορφέα ανάμεσα σε τέρατα, τον Ηρακλή και το Λιοντάρι της Νεμέας καθώς και μια έφιππη Αμαζόνα.
Η Οικία του Αιώνα έχει το πιο εντυπωσιακό ψηφιδωτό, το οποίο αποτελείται από πέντε σκηνές που απεικονίζουν: Τον νεογέννητο Διόνυσο, τη Λήδα και τον Κύκνο, το διαγωνισμό ομορφιάς μεταξύ Κασσιόπης και των Νηρηίδων, τον Απόλλωνα και τον Μαρσύα, και τον θρίαμβο του Διονύσου.
Το Πάρκο περιλαμβάνει επίσης κι άλλα μνημεία από τους Προϊστορικούς Χρόνους μέχρι το Μεσαίωνα, όπως το Ασκληπιείο, το Ωδείο, την Αγορά, το Κάστρο των Σαράντα Κολώνων και τα ερείπια της Λιμενιώτισσας της Παλαιοχριστιανικής Βασιλικής.
Πύλη Αμμοχώστου
Η Πύλη Αμμοχώστου, η πιο σπουδαία από τις πύλες της Ενετικής Λευκωσίας, άνοιγε στο δρόμο που οδηγούσε στο πιο σημαντικό λιμάνι του νησιού, στην Αμμόχωστο, από όπου πήρε και το όνομά της. Αρχικά ήταν γνωστή σαν Πόρτα Τζουλιάνα προς τιμήν του Giulio Savorgnano, του μηχανικού που σχεδίασε και έχτισε τα Ενετικά Τείχη τον 16ο αιώνα.
Η Πύλη έχει μια εντυπωσιακή πρόσοψη και αποτελείται από ένα αψιδωτό πέρασμα μ΄ ένα δωμάτιο με θόλο, διαμέτρου 10,97 μέτρα στο εσωτερικό. Και στις δύο πλευρές του περάσματος υπάρχουν ορθογώνια δωμάτια για τους φρουρούς. Η Πύλη σήμερα είναι Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Λευκωσίας.
Μονή Μαχαιρά
Η Μονή Μαχαιρά που βρίσκεται στις πλαγιές της βουνοκορφής Κιόνια στην κοιλάδα των βουνών του Μαχαιρά, είναι μια από τις τρεις Βασιλικές και Σταυροπηγιακές του νησιού και στεγάζει τη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας του Μαχαιρά, που αποδίδεται στον Απόστολο και Ευαγγελιστή Λουκά.
Σύμφωνα με την παράδοση, ένας άγνωστος ερημίτης έφερε κρυφά στην Κύπρο την εικόνα κατά τα χρόνια της εικονομαχίας (μεταξύ του 8ου και 9ου αιώνα μ.Χ.) και τη φύλαξε στη σπηλιά του μέχρι το θάνατό του. Ευλογημένοι με τη θεία χάρη, οι ερημίτες Ιγνάτιος και Νεόφυτος γύρω στο 1145, ανακάλυψαν τη σπηλιά – που ήταν καλυμμένη από θάμνους – και μπόρεσαν να φθάσουν σ΄ αυτή κόβοντας την άγρια βλάστηση με ένα μαχαίρι που τους είχε δοθεί από θεϊκό χέρι. Ως αποτέλεσμα, ανακάλυψαν την εικόνα στην οποία δόθηκε το όνομα «Μαχαιριώτισσα» από τη λέξη «μαχαίρι». Το Μοναστήρι χτίστηκε στο ίδιο σημείο, λαμβάνοντας επίσης το ίδιο όνομα.
Σήμερα, το ανακαινισμένο υπόγειο σκευοφυλάκιο στεγάζει μια συλλογή από παλιά βι Πέτρα του Ρωμιού βλία και χειρόγραφα, εικόνες και άλλα θρησκευτικά αντικείμενα.
Πέτρα του Ρωμιού
Η μυθική γενέτειρα της Αφροδίτης, γνωστή ως «Πέτρα του Ρωμιού», είναι ένας ενδιαφέρον γεωλογικός σχηματισμός τεράστιων βράχων κατά μήκος μιας από τις πιο όμορφες ακτές του νησιού, στη νοτιοδυτική ακτή της Επαρχίας Πάφου.
Σύμφωνα με τον μύθο, η αρχαία ελληνίδα θεά του έρωτα και της ομορφιάς Αφροδίτη γεννήθηκε από τον αφρό της θάλασσας στο σημείο αυτό. Ο θρύλος λέει ότι αναδύθηκε από τα κύματα κι ένα όστρακο τη συνόδευσε στη συγκεκριμένη παραλία.
Τα γιγαντιαία πετρώματα, τα οποία βρίσκονται στην ίδια θέση, συνδέονται και μ΄ έναν άλλο πιο πρόσφατο θρύλο, σύμφωνα με τον οποίο ο βυζαντινός ήρωας Διγενής Ακρίτας τα έριξε εκεί για να κρατήσει μακριά τους Σαρακηνούς Άραβες (7ο – 10ο αιώνα). Το όνομα Πέτρα του Ρωμιού προέρχεται από τον ήρωα αυτόν.
Λέγεται ότι σε ορισμένες καιρικές συνθήκες τα κύματα αυξάνονται και καθώς σπάζουν σχηματίζουν μια στήλη του νερού, που διαλύεται σ΄ ένα πυλώνα του αφρού. Προσθέτοντας λίγη φαντασία, αυτό φαίνεται σαν μια στιγμιαία εφήμερη και παροδική ανθρώπινη μορφή. Άλλοι δημοφιλείς μύθοι λένε ότι εάν κανείς κολυμπήσει τρεις φορές γύρω από το βράχο θα έχει ευλογίες, συμπεριλαμβανομένης της αιώνιας νεότητας και της ομορφιάς, καλής τύχης, γονιμότητας και της αληθινής αγάπης.
Παναγία της Ασίνου
Η Παναγία της Ασίνου βρίσκεται στην ανατολική όχθη ενός χειμάρρου, 3 χλμ. από το ορεινό χωριό Νικητάρι. Πρόκειται για μια μικρή εκκλησία αφιερωμένη στην Παναγία των «Φορβίων». Συμπεριλαμβάνεται στον κατάλογο της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ και περιέχει μερικές από τις καλύτερες βυζαντινές τοιχογραφίες στο νησί, που χρονολογούνται από τον 12ο – 17ο αιώνα.
Ήταν η εκκλησία της μονής που χτίστηκε το 1099 με δωρεά του Μάγιστρου Νικηφόρου Ισχύριου, που στη συνέχεια έγινε μοναχός με το όνομα Νικόλαος. Λειτούργησε μέχρι το τέλος του 18ου αιώνα, οπότε και εγκαταλείφθηκε.
Η εκκλησία αποτελείται από δύο μέρη: τον μονόκλιτο καμαροσκεπή ναό και τον νάρθηκα, ο οποίος αποτελεί μεταγενέστερη προσθήκη που ανήκει στο δεύτερο μισό του 12ου αιώνα. Η απότομη δίρριχτη ξύλινη στέγη του 12ου αιώνα, καλύπτεται με επίπεδα κεραμίδια και προστατεύει την εκκλησία. Σήμερα, δεν υπάρχουν ίχνη από τα υπόλοιπα μοναστικά κτίσματα. Οι τοιχογραφίες στο εσωτερικό της εκκλησίας χρονολογούνται από τον 12ο – 17ο αιώνα και αντανακλούν την τέχνη της Κωνσταντινούπολης, η οποία πιστεύεται ότι ήταν η γενέτειρα του καλλιτέχνη.